กลับหน้าแรกพระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์

 

เยเรมีย์ 12

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [14] [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] [27] [28] [29] [30] [31] [32] [33] [34] [35] [36] [37] [38] [39] [40] [41] [42] [43] [44] [45] [46] [47] [48] [49] [50] [51] [52]

คำร้องทุกข์ของเยเรมีย์และคำตอบจากพระเจ้า
12:1 พระองค์ทรงชอบธรรม โอ ข้าแต่พระเยโฮวาห์ เมื่อข้าพระองค์อ้อนวอนต่อพระองค์ แต่ขอให้ข้าพระองค์ได้พูดคุยกับพระองค์เรื่องคำตัดสินทั้งหลายของพระองค์ ทำไมทางของคนชั่วจึงจำเริญขึ้น ทำไมพวกเขาทุกคนมีความสุขที่ประพฤติอย่างทรยศอย่างมาก
12:2 พระองค์ได้ทรงปลูกพวกเขา ใช่แล้ว พวกเขาก็หยั่งรากลง พวกเขางอกขึ้น ใช่แล้ว พวกเขาออกผล พระองค์ทรงอยู่ใกล้ในปากของพวกเขา และไกลจากส่วนภายในของพวกเขา
12:3 โอ ข้าแต่พระเยโฮวาห์ แต่พระองค์ทรงรู้จักข้าพระองค์ พระองค์ได้ทรงเห็นข้าพระองค์ และได้ทรงทดลองใจของข้าพระองค์ที่มีต่อพระองค์ ขอทรงฉุดพวกเขาออกมาเหมือนพวกแกะสำหรับการฆ่า และเตรียมพวกเขาไว้สำหรับวันแห่งการฆ่า
12:4 แผ่นดินจะไว้ทุกข์นานเท่าใด และบรรดาผักหญ้าแห่งทุ่งนาทุกแห่งจะเหี่ยวแห้งไปนานเท่าใด เพราะความชั่วของคนทั้งหลายที่อาศัยอยู่ในนั้น สัตว์ป่าทั้งหลายถูกผลาญไปเสีย และนกทั้งหลาย เพราะพวกเขาได้กล่าวว่า “พระองค์จะไม่ทอดพระเนตรเห็นบั้นปลายสุดท้ายของพวกเรา”
12:5 “ถ้าเจ้าได้วิ่งแข่งกับบรรดาทหารราบ และพวกเขาได้ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อย แล้วเจ้าจะแข่งกับพวกม้าได้อย่างไร และถ้าในแผ่นดินแห่งสันติภาพซึ่งเจ้าได้วางใจนั้น พวกเขายังได้ทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อย แล้วเจ้าจะทำอย่างไรในการล้นเอ่อแห่งแม่น้ำจอร์แดน
12:6 เพราะว่าแม้แต่พี่น้องของเจ้า และวงศ์วานแห่งบิดาของเจ้า แม้แต่พวกเขาก็ได้กระทำการอย่างทรยศกับเจ้า ใช่แล้ว พวกเขาได้เรียกฝูงชนให้ไล่ตามเจ้าไป อย่าเชื่อพวกเขาเลย ถึงแม้ว่าพวกเขาพูดถ้อยคำไพเราะแก่เจ้า
12:7 เราได้ทอดทิ้งนิเวศน์ของเรา เราได้ละมรดกของเราไว้ เราได้มอบผู้ที่รักอย่างยิ่งแห่งจิตใจของเราไว้ในมือของบรรดาศัตรูของเธอแล้ว
12:8 มรดกของเราเป็นเหมือนสิงโตในป่าต่อเรา มันตะเบ็งเสียงเข้าใส่เรา เพราะฉะนั้นเราได้เกลียดมัน
12:9 มรดกของเราเป็นเหมือนนกลายด่างต่อเรา นกทั้งหลายซึ่งอยู่รอบ ๆ มันต่อสู้กับมัน พวกเจ้าจงมาเถิด จงชุมนุมสัตว์ป่าทั้งปวงแห่งท้องทุ่ง จงมากัดกินเถิด
12:10 พวกผู้เลี้ยงแกะเป็นอันมากได้ทำลายสวนองุ่นของเราเสีย พวกเขาได้เหยียบย่ำส่วนของเราไว้ใต้ฝ่าเท้า พวกเขาได้ทำให้ส่วนอันน่าอภิรมย์ของเราเป็นถิ่นทุรกันดารที่รกร้าง
12:11 พวกเขาได้ทำให้ส่วนนั้นรกร้าง และเมื่อรกร้างแล้วส่วนนั้นก็คร่ำครวญต่อเรา แผ่นดินทั้งสิ้นก็ถูกทำให้รกร้าง เพราะไม่มีผู้ใดเอาใจใส่ในส่วนนั้น
12:12 พวกผู้ปล้นได้มาบนบรรดาที่สูงทั้งหลายโดยเข้ามาทางถิ่นทุรกันดาร เพราะว่าดาบของพระเยโฮวาห์จะทำลายจากปลายแผ่นดินข้างนี้ไปถึงปลายแผ่นดินอีกข้างนั้น ไม่มีเนื้อหนังใด ๆ ที่จะมีสันติภาพ
12:13 พวกเขาได้หว่านข้าวสาลี แต่จะเกี่ยวต้นหนามทั้งหลาย พวกเขาได้กระทำให้ตัวเองเจ็บปวด แต่จะไม่ได้กำไรอะไร และพวกเขาจะอับอายกับรายได้ทั้งหลายของพวกเจ้า เพราะเหตุความโกรธอันดุเดือดของพระเยโฮวาห์”
12:14 พระเยโฮวาห์ตรัสดังนี้ต่อสู้บรรดาเพื่อนบ้านที่ชั่วร้ายของเรา ผู้ที่ได้แตะต้องมรดกซึ่งเราได้ทำให้อิสราเอลประชากรของเรารับเป็นมรดกว่า “ดูเถิด เราจะถอนพวกเขาออกไปจากแผ่นดินของพวกเขา และจะถอนวงศ์วานของยูดาห์ออกไปจากท่ามกลางพวกเขา
12:15 และต่อมาหลังจากที่เราได้ถอนพวกเขาออกไปแล้ว เราจะกลับมา และจะมีความกรุณาต่อพวกเขา และเราจะนำพวกเขามาอีก ให้ทุกคนมายังมรดกของตน และให้ทุกคนมายังแผ่นดินของตน
12:16 และต่อมา ถ้าพวกเขาจะเรียนรู้ทางทั้งหลายแห่งประชากรของเราอย่างขยันขันแข็ง เพื่อปฏิญาณโดยนามของเราว่า ‘พระเยโฮวาห์ทรงพระชนม์อยู่’ อย่างที่พวกเขาได้สอนประชากรของเราให้ปฏิญาณโดยพระบาอัล แล้วพวกเขาจะถูกสร้างขึ้นในท่ามกลางประชากรของเรา
12:17 แต่ถ้าพวกเขาไม่ยอมเชื่อฟัง เราจะถอนขึ้นและทำลายประชาชาตินั้นอย่างสิ้นเชิง” พระเยโฮวาห์ตรัสดังนี้แหละ

 

พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับคิงเจมส์ / Thai Bible King James Version

© 2006 Philip Pope